تعهد فرهنگی بدتر از تعهد نظامی است

یکی از شعارهای اساسی و محوری مردم در فرآیند مبارزه و پیروزی انقلاب اسلامی، شعار استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی بوده است. بدیهی است این شعار برگرفته از شعور بوده و از مبانی ریشه ای و اساسی اسلام گرفته شده است.

در این رابطه امام خمینی (رحمه الله علیه) به عنوان نظریه پرداز اصیل انقلاب اسلامی همواره هدایت گری های لازم را بر عهده داشتند. که یکی از این موارد را در ادامه ملاحظه می فرمایید.

یکی از نکات مهم در این رابطه تأکید حضرت امام بر اهمیت استقلال فرهنگی نسبت به سایر موضوعات است.

………………………….

«باید اوّل این کشورهای غیرمتعهد، این کشورهایی که می‌خواهند مستقل باشند، این کشورهایی که خودشان را غیرمتعهد می‌خواهند [تصفیه‌] بکنند، اول تصفیه کنند این مجلس خودشان را، این کنفرانس خودشان را، این جنبش خودشان را، تصفیه کنند از عناصری که اینها به اسم غیرمتعهد وارد می‌شوند و می‌خواهند خدمت کنند یا به امریکا، که اکثراً اینطورند یا به شوروی که آن هم بسیارند.  اگر اینها در بین شما باشند نمی‌گذارند که شما غیرمتعهد بمانید، نمی‌گذارند که شما برای کشورهای ضعیف کار بکنید، نمی‌گذارند که شما وابستگیهای خودتان را از کشورها جدا کنید. اینها در شعار از شما پیش‌اند. شما ببینید که در این کنفرانسی که اخیراً همین چند روز تأسیس شد و پایان یافت، یکی از کسانی که طرفداری کرد امریکا بود. امریکایی که همه عالم را می‌خواهد تحت قدرت خودش بیاورد. اگر چنانچه این کنفرانس را او می‌ترسید ازِش، و گمان‌ می‌کرد که این کنفرانس بر ضدّ او خواهند قیام کرد، هیچ وقت از او تعریف نمی‌کرد، از اینها تعریف نمی‌کردند، لکن آنها از این کنفرانس تجلیل کردند. برای اینکه دلبستگی آنها به افرادی است که وارد این کنفرانس شده‌اند، مثل حسین اردنی و حسنی و امثال اینها و صدام. اینها وارد شدند به اسم اینکه ما غیرمتعهد هستیم، و این غیرمتعهدها می‌خواهند همه شما را به مثل خودشان غیرمتعهد بکنند. اگر شما بخواهید که واقعاً یک جمعیت غیرمتعهد، یک سران غیرمتعهد باشید و بتوانید به آن عدم تعهد خودتان عمل بکنید، در رأس امور تصفیه است. اگر یک نفر فاسد در بین شما باشد نمی‌گذارد کار شما انجام بگیرد. باید اول امثال اینها را، صدام را، حسین را، حسنی را، حسن را و امثال اینها را از بین خودتان طرد کنید تا بتوانید یک کنفرانس صحیح تشکیل بدهید و یک جنبش غیرمتعهد باشد. والّا هرچند سال یک دفعه شما اجتماع می‌کنید با آن همه زحمت، با آن همه خرج، با آن همه گرفتاری، بیش از یک مسائلی که طرح می‌شود و گفته می‌شود و بعدش هم عمل نمی‌شود، بیش از این کاری انجام نمی‌دهید. و این برای این است که، بین شما اینهایی که نفوذ کرده‌اند نمی‌گذارند که کارها انجام بگیرد.

باید در رأس امور این باشد که اینها کنار بروند و خودتان بنشینید، همان‌طور که ایران دستش را پیش هیچ کس دراز نمی‌کند و نکرده است در این چند سال و مستقل ایستاده است و زن و مردش ایستاده است در مقابل امریکا و در مقابل شوروی و در مقابل هر متعدّی. اینها غیرمتعهدند واقعاً، نه تعهد فرهنگی دارند، نه تعهد نظامی دارند، نه تعهدهای دیگری دارند اما اگر یک جایی باشد که بگویند که ما تعهد نظامی نداریم اما تعهد فرهنگی داشته باشند، تعهد فرهنگی بدتر از تعهد نظامی است، وابستگی است نه تعهد.»[1]