امام صادق علیهالسلام میفرمایند: «لَا تَنْظُرُوا إِلى طُولِ رُکُوعِ الرَّجُلِ وَ سُجُودِهِ؛ فَإِنَّ ذلِکَ شَیْءٌ اعْتَادَهُ، فَلَوْ تَرَکَهُ اسْتَوْحَشَ لِذلِکَ، وَ لکِنِ انْظُرُوا إِلى صِدْقِ حَدِیثِهِ، وَ أَدَاءِ أَمَانَتِهِ.»[1] یعنی: «به طول دادن رکوع و سجود فرد، نگاه نکنید زیرا ممکن است به آن عادت کرده باشد و اگر آن را رها سازد بترسد؛ ولى به راستگوئی و اداء امانتش بنگرید.»
.
و در جای دیگری پیامبر حکیم صلیاللهعلیهوآله میفرمایند: «لَا تَنْظُرُوا إِلَى کَثْرَهِ صَلَاتِهِمْ وَ صَوْمِهِمْ وَ کَثْرَهِ الْحَجِّ وَ الْمَعْرُوفِ وَ طَنْطَنَتِهِمْ بِاللَّیْلِ انْظُرُوا إِلَى صِدْقِ الْحَدِیثِ وَ أَدَاءِ الْأَمَانَهِ.»[2] یعنی: «به بسیارى نماز و روزه مردم منگرید و نیز به بسیار حج گزاردن و کارهاى نیک و هیاهوى نماز شب ایشان منگرید، بلکه به راستگویی و اداى امانت بنگرید.»
[1] کافی (ط – دار الحدیث) / ج۳ / ۲۷۳ / ۵۱ – باب الصدق و أداء الأمانه ….. ص : ۲۶۹
[2] الأمالی( للصدوق) / النص / ۳۰۳ / المجلس الخمسون