این ذکر کجا و آن ذکر کجا!

نوشته حضرت آیت‌الله محی‌الدین حائری شیرازی

…………………..

مرحوم حجت‌الاسلام‌و‌المسلمین ابوترابی برایم نقل كرد كه در یكی از كمپ‌ها و اردوگاه‌های اسرای ایرانی در عراق، مسئول اردوگاه تغییر كرد و سرهنگ بعثی سختگیری آمد. وقتی دید اسرا به یكی اقتدا كردند و نماز جماعت می‌خوانند، اعلام كرد نماز جماعت ممنوع و پیش نماز را كه یك بسیجی كرمانی بود، به دفتر برد. كف پایی مفصلی به او ‌زد، ولی او یك كلمه می‌گفت: یا صاحب الزمان. به اندازه‌ای زدند كه فرمانده خسته شد و از این كه بتواند با كف پایی او را به زانو درآورد، مأیوس شد. گفت اتو بیاورید. اتو را به برق وصل كردند تا حسابی گداخته شد. اتو را به كف پای پیشنماز گذاشتند. پیشنماز فقط می‌گفت: یا صاحب الزمان. سرهنگ بعثی منقلب شد. دستور داد پیشنماز را آوردند در كمپ و به اسرا اعلام كرد تا من هستم، می‌توانید نماز جماعت بخوانید. من به امام زمان شما معتقد شدم. این پیشنماز از یك مقام مؤثر استمداد می‌كرد.

امروز تحریم‌ها كف پایی است و زبان حال جمهوری اسلامی یا صاحب الزمان است. مقاومت در اثر اتصال است. اتحاد در نتیجه اتصال است. «وَ اعْتَصِمُوا بِحَبلِ اللهِ جَمیعاً وَ لا تَفَرَّقُوا»۱۲ فرمان صریح پروردگار است. قرآن به‌تنهایی حبل‌الله نیست. قرآن به‌تنهایی اگر زمینه تفرق نباشد، زمینه‌ساز وحدت نیست. اختلاف اهل قرآن بر سر اختلاف در برداشت‌ها است و اگر حبل‌الله، عالِم به قرآن هم باشد، باز چاره‌ساز نیست، چون هر جماعتی به گرد عالِمی می‌گردند و همین تفرقه‌ها شاهد آن است.

تنها راه، بازگشت به عالِم قرآنی است كه خدا انتخاب كرده باشد و امت ما از این بركت بهره‌مند است. شهید فهمیده و آن بسیجی كرمانی به عالِم قرآنی معتصم هستند. امام راحل با اعتصام به حبل اله بود كه امت را از تمام مراحل به‌سلامت عبور داد. ما به چشم خود می‌بینیم كه آهنی كه به آهن‌ربا متصل است، كار آهن‌ربا می‌كند. هر كس به آن حبل اله چنگ بزند، دل‌های پاك باارتباط با او از تفرقه‌ها عبور می‌كنند و در سختی‌ها استقامت می‌نمایند.

منبع:

http://www.tabnak.ir/fa/news/282098/%D9%85%D8%B5%D8%A7%D9%84%D8%AD%D9%87-%D8%A8%D8%B1%D8%A7%DB%8C-%D8%B1%D9%81%D8%B9-%D8%AE%D8%B3%D8%AA%DA%AF%DB%8C